Historia parafi Św Barbary w Rudnikach koło Zawiercia
Pierwsza wzmianka o Rudnikach, wsi leżącej na malowniczym stoku wzniesienia (403 m n. p. m.) górującego nad szeroką doliną Warty, pochodzi z XV w. Już wówczas była to osada kopaczy rudy żelaza - stąd jej nazwa. Syderyty wydobywane w okolicy stanowiły wsad kuźnic w Rudnikach, Marciszowie, Blanowicach, Niwkach, Zawierciu i Porębie. Do końca XIX w. wydobycie odbywało się przy pomocy płytkich szybików, do których spuszczano się kołowrotem i w ten sam sposób wydobywano urobek. Dopiero po wybudowaniu Huty "Zawiercie" (1897 - 1910), Sosnowieckie Towarzystwo Rud zbudowało kopalnię, która po modernizacji w 1945 r. pracowała do 1969 r., kiedy skończyły się zasoby i tak mało wydajnej rudy.
Jeszcze w latach sześćdziesiątych wieś Rudniki należała do parafii we Włodowicach. Ówczesny proboszcz, ks. dr Zygmunt Całusiński wynajął w 1969 r. Rudnikach przy ul. Górniczej 12 dom na katechizację, a pod koniec roku ks. Jan Duda, wikariusz włodowicki, zaczął tam odprawiać Mszę świętą w pierwsze piątki miesiąca. W 1970 r. ks. Całusiński kupił ten dom od Bronisławy Rak i od 1970 r. zaczęto odprawiać w nim Msze św. w każdą niedzielę i święta.
W czerwcu 1981 r. przybył do parafii Włodowice ks. Zdzisław Kowalczyk z misją przygotowania w Rudnikach warunków do powołania parafii. Erygowano ją 22 września 1981 r., wydzielając teren nowej parafii Św. Barbary z parafii Św. Bartłomieja we Włodowicach. Parafię stanowią mieszkańcy Rudnik (bez tzw. Osady Młyńskiej należącej do parafii św. Maksymiliana Kolbego w Zawierciu) oraz mieszkańcy Skałki. W związku z tym, że niektórzy mieszkańcy Skałki, z obawy przed koniecznością partycypowania w kosztach budowy kościoła, nie chcieli należeć do nowo utworzonej parafii Św. Barbary w Rudnikach, Kuria Diecezjalna dekretem uzupełniającym z 23 marca 1983 r. dała wolny wybór mieszkańcom Skałki pomiędzy parafiami we Włodowicach a Rudnikami. Od tej pory w małej, liczącej 50 rodzin Skałce kolędę, poświęcenie pól i potraw dokonują proboszczowie z Rudnik i z Włodowic.
17 grudnia 1982 r. ks. proboszcz Zdzisław Kowalczyk nabył przy ul. Cegielnianej działkę (1 ha, 30 a, 15 m) i urządził na niej cmentarz grzebalny, który został poświęcony 6 listopada 1983 r. przez biskupa pomocniczego Franciszka Musiela.
11 lutego 1982 r. ks. Kowalczyk nabył działkę (1 ha, 10 a, 66 m) przy ul. Kościuszki, pod budowę kościoła i domu parafialnego. Następnie uzyskał zezwolenie na budowę kościoła i domu katechetyczno-parafialnego. Ponieważ powierzchnia budowy przekraczała 600 m, ks. proboszcz rozpoczął pierwszy etap budowy od domu katechetyczno-parafialnego. Budowa domu przebiegała sprawnie, przy zaangażowaniu wielu parafian, choć do jej dokończenia trzeba było wynajmować murarzy i cieśli (choć w parafii ich nie brakowało).
W grudniu 1985 r. ks. proboszcz Zdzisław Kowalczyk zamieszkał w otynkowanej części domu parafialnego (bez podłogi, wody i łazienki), w drugiej natomiast urządzono salę katechetyczną. Nie było mu jednak dokończyć budowy kościoła, został przeniesiony do Cynkowa koło Koziegłów, gdzie niespodziewanie zmarł 7 lutego 1987 r.
26 lipca 1986 r. przybył do parafii Św. Barbary ks. Bogdan Kijak z Zawiercia, który podjął dzieło budowy kościoła. W czasie pierwszych parafialnych prymicji ks. Marka Łabudy w dniu 24 maja 1987 r. i pierwszej wizyty kanonicznej, dokonanej przez biskupa pomocniczego dr Tadeusza Szwagrzyka w dniu 28 czerwca 1987 r., odprawiano nabożeństwa na ołtarzu polowym na placu budowy przy ul. Kościuszki 2.
9 sierpnia 1987 r. ks. prałat Piotr Miklasiński z Zawiercia poświęcił obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, zakupiony z ofiar parafian, i wkrótce wprowadzono nowennę do MB Nieustającej Pomocy, która zaczęła się cieszyć u parafian dużym powodzeniem.
Dzięki wytężonym staraniom ks. proboszcza, parafian oraz pomocy ks. dr Bronisława Predera z częstochowskiej Kurii Diecezjalnej, parafia uzyskała wreszcie 28 czerwca 1987 r. zezwolenie na budowę kościoła.
Od 18 listopada 1987 r. nabożeństwa w niedziele, święta i dni powszednie zaczęły być odprawiane w kaplicy "Wieczernik", przygotowanej w domu katechetycznym. Dotychczasowa kaplica przy ul. Górniczej 12 ("Betlejemka") służyła pogrzebom.
Budowę kościoła na podstawie projektu technicznego przygotowanego przez inż. Henryka Żurka z Radomska, rozpoczęto w czerwcu 1988 r. Projektantem całego założenia kościelnego (kościoła, dzwonnicy i domu katechetyczno-parafialnego) jest inż. Aleksander Holas z Lubonia koło Poznania., a kierownikiem budowy - mgr inż. Zbigniew Izak z Zawiercia. Kościół posadowiony został na dawnej hałdzie pokopalnianej, dlatego ławy trzeba było posadowić na głębokości od 4 do 6,5 m.
Kościół ma kształt stożkowego namiotu, rozłożonego na wycinku koła. Jego ściany mają rozpiętość 130 stopni.
W dniu 9 października 1988 r. biskup ordynariusz częstochowski ks. dr Stanisław Nowak poświęcił kaplicę Matki Bożej Nieustającej Pomocy, a trzy lata później - w niedzielę 28 listopada 1991 r. - w nie przykrytym jeszcze dachem kościele odprawiono pierwszą Mszę św. Od tego czasu niedzielne Msze św. i pogrzeby są już odprawiane w nowym kościele. Jego wstępnego poświęcenia dokonał 16 sierpnia 1992 r. ksiądz arcybiskup Stanisław Nowak (konsekracja przewidziana jest na dzień odpustu Matki Bożej Nieustającej Pomocy w dniu 27 czerwca 2000 r.).
Tabernakulum do nowego kościoła ufundowały dzieci szkolne z własnych ofiar, figurę św. Barbary - górnicy, krzyż z blachy nierdzewnej na szczycie kościoła - mężczyźni, zaś wystrój obrazu Matki Bożej - kobiety.
Obraz MB Nieustającej PomocyW 1994 r. zakupiono do nowego kościoła stacje Drogi Krzyżowej, które poświęcił ks. biskup dr Antoni Długosz, podobnie jak zakupione rok później konfesjonały. W latach 1996-98 położono w całym kościele, na chórze, w kaplicy św. Barbary, zakrystiach, salce katechetycznej i na schodach posadzkę marmurową. Z marmuru zrobiono też według projektów mgr inż. Krystyny Zaręby-Kijak: ołtarz, ambonkę, chrzcielnicę z podgrzewaną wodą i 2 kropielnice. Wnętrze uzupełniono organami elektronicznymi, żyrandolami, kinkietami, plafonierami, zacheuszkami, i naczyniami liturgicznymi.
W 1999 r. zakupiono brązowy krzyż ołtarzowo-procesyjny i brązowy stojący świecznik, zrobiono na ścianach kościoła marmurową boazerię, a w części mieszkalnej wymieniono wszystkie okna.
Tak to dzięki ofiarności parafian i ludzi dobrej woli oraz dzięki pracy społecznej wielu osób w młodziutkiej, niespełna dwu-dziestoletniej parafii w ciągu dziesięciu lat powstał wspaniały Dom Boży.
Danuta Boguszewska
na podstawie materiałów ks. Bogdana Kijaka