Krzyż - historia i symbolika

    Towarzyszy nam "od zawsze" w życiu codziennym i naszych krajoznawczych wędrówkach, przybierając różne formy i znaczenie. Choć dla chrześcijan ma znaczenie wyjątkowe, często spotykamy go w miejscach i sytuacjach groteskowych, umieszczono go bowiem na wieży kościołów i tabletce od bólu głowy, na szpitalnej karetce i przejeździe kolejowym.

    Jeśli wierzyć Władysławowi Kopalińskiemu i jego "Słownikowi symboli", krzyż symbolizuje oś świata, cztery strony świata, cztery wieki świata, cztery dziedziny ducha; połączenie przeciwieństw, życie i nieśmiertelność, ducha i materii; wieczność; siłę stwórczą; męskiego stwórcę; fallusa; źródło użyźniających opadów; wieczne szczęście; potęgę; miłość seksualną; ptaka z rozpostartymi skrzydłami; człowieka z rozłożonymi ramionami; element boskości w ptaku i w człowieku; amulet; ogień, Słońce; most do nieba, narzędzie męki i strachu, śmierć i mękę Chrystusa; chrześcijaństwo; wieczną pamięć i wiele innych (w tym niepiśmienność, podpis i plus).

CZASY PRZEDCHRZEŚCIJAŃSKIE

    Już u ludów paleolitycznych pojawił się znak krzyża X lub +, będący zapewne symbolem solarnym, zabezpieczającym także przed nieszczęściem. Na Bliskim Wschodzie krzyż grecki był symbolem nieba i ziemi, słońca, czterech stron świata, a nawet kosmosu. Krzyż wpisany w koło jest znakiem kosmicznym znanym u Hetytów już 2000-1000 l. p.n.e., związanym z powszechnym wówczas kultem solarnym (rysunki i rzeźby tego krzyża spotyka się także w grotach dzisiejszej Szwecji, Francji, na północy Rosji i u Germanów). Podobnie było wśród pogańskich ludów zamieszkujących w starożytności nasze ziemie (np. znaki solarne na Ślęży).

SLEZA    Od Hetytów znak krzyża przeszedł do pobliskiego Babilonu, lecz zmienił swój kształt (w heraldyce ten rodzaj nazywa się krzyżem rycerskim). Symbolika tego krzyża przetrwała w Babilonii do upadku królestwa Asyrii (606 r. p.n.e.).

    Inną postacią krzyża występującego w starożytności jest symbol w kształcie litery "T" (tau), tzw. crux commissa, oznaczający centrum świata, symbol panowania nad wszystkim siły słońca. Crux commissa pojawia się w Egipcie, na rękach i głowach posągów bóstw, faraonów i kapłanów (kapłani z Memfis dekorowali się aż sześcioma takimi krzyżami). Znakiem takiego krzyża sygnowano także dokumenty, jakby na potwierdzenie prawdy swych intencji.

    Krzyż to motyw ornamentalny i znak symboliczny używany w wielu kulturach, np. w Kartaginie w celach dekoracyjnych, w Skandynawii jako znaki graniczne (krzyże runiczne). Wznoszono je na grobach królów i bohaterów. Cycero donosi, że laski augurów miały kształt krzyża. Był on również symbolicznym znakiem Fenicjan. Dwie babki drożdżowe z krzyżem odkryto w Herkulanum.

    Krzyż był świętym symbolem u Azteków na długo przed Cortezem. W Tabasco symbolizował boga słońca, był emblematem Quetzalcoatla jako władcy czterech stron świata i czterech wiatrów, a dla niektórych ludów staroamerykańskich krzyż "T" był symbolem deszczu.

    Do V w. p.n.e. krzyż był symbolem życia, zdrowia i ochrony przed śmiercią, jednak po tym czasie stał się symbolem śmierci. Od Scytów i Asyryjczyków (legendarna królowa Semiramida pierwsza ponoć wpadła na pomysł ukrzyżowania, dokonując tego na królu Medii Ferno, jego żonie i siedmiu synach), przez Persów trafił dalej. Aleksander Macedoński po zajęciu Tyru kazał z wielkiej uciechy ukrzyżować 2 tys. mieszkańców. Przez Macedonię i Kartaginę zwyczaj ten trafił do Rzymu, gdzie stosowano go wobec nie-Rzymian i niewolników (kara została zniesiona przez cesarza Konstantyna Wielkiego). Kary ukrzyżowania nie stosowali Żydzi, gdyż w myśl żydowskich praw skazaniec musiał być pochowany w dniu śmierci (nie mógł wisieć przez noc), a powolna śmierć na krzyżu takiej gwarancji nie dawała.

    Rzymski sposób krzyżowania polegał na przywiązywaniu ramion skazańca do poziomej belki, tzw. patibulum i wciągnięcie jej na przygotowany pal. Bardzo rzadko skazańca przybijano do krzyża.

NARZĘDZIE MĘKI CHRYSTUSA

    Prawdopodobnie Chrystusa ukrzyżowano, przybijając mu ramiona do patibulum i owo patibulum musiał nieść przez całą Drogę Krzyżową. Trudno wyobrazić sobie, że Chrystus wycieńczony torturami, pobity, był w stanie nieść w całości krzyż ciesielskiej roboty, tzw. crux immissa lub crux capitata. Zresztą według znawców przedmiotu ten typ krzyża pojawił się dopiero w V w. n.e.

    Do krzyża przybijano tabliczkę z tytułem winy titulum, najczęściej jednym gwoździem razem ze stopami, zaś w przypadku Chrystusa - nad Jego głową. Aby uniknąć rozerwania ciała pod jego ciężarem przez gwoździe, w środku krzyża umieszczano kołek zwany sedulum, na którym wspierał się korpus skazanego. Kołek ten wydłużał agonię nawet do kilku dni (św. Andrzej konał na krzyżu dwie doby, a Tymoteusz i jego żona Maura - dziewięć dni).

    Po śmierci Chrystusa cesarz Hadrian (117-138), pragnąc zapobiec gromadzeniu się chrześcijan w miejscu kaźni, kazał je zasypać śmieciami z całego miasta, następnie zbudował na tym miejscu świątynię bogini Wenus, którą kazał zburzyć Konstantyn Wielki.

    Tradycja podaje, że w roku 326 św. Helena udała się na pielgrzymkę do Jerozolimy i w pobliżu grobu odkryła resztki drewna z trzech krzyży. Aby zidentyfikować prawdziwy krzyż chrystusowy, dotykano każdym kawałkiem człowieka obłożnie chorego. Okazało się, że tylko jeden ma moc uzdrawiającą. Jak pisze Aleksander Krawczuk w biografii Konstantyna Wielkiego, "Kawałek świętego drzewa cesarzowa zabrała ze sobą do Rzymu, zaś gwoździe kazała przetopić i wprawić w hełm cesarski". Jako pierwsi fakt odnalezienia Krzyża Świętego podali św. Ambroży (395 r.) i Św. Jan Chryzostom (398 r.). W roku 614 Chozroes II władca Persji najechał Syrię i Palestynę, zajął i spustoszył Jerozolimę, wywożąc wraz z innymi skarbami relikwię - krzyż. Dopiero w 14 lat później cesarz Herakliusz pokonał Persów i zmusił ich do oddania relikwii.

    Złośliwcy twierdzą, że gdyby złożyć wszystkie istniejące na świecie relikwie Krzyża Świętego, to krzyża Chrystusa nie podźwignęłoby stu ludzi, ale badania przeprowadzone przez dr. Wiliama Primea dowiodły, że suma wszystkich drobin nie jest nawet tak wielka jak kawałek pokazywany przy grobie Chrystusa w Jerozolimie.

    Dla chrześcijan krzyż jest znakiem zbawienia i znakiem nadziei. W trzech pierwszych wiekach chrześcijaństwa znakiem tym posługiwano się rzadko, a do VI w. nie umieszczano na krzyżu ciała Chrystusa. W VI w. pojawiły się krzyże z przybitym Chrystusem, ale żyjącym, ubranym w długą tunikę i w koronie na głowie. Dopiero w XI w. w Bizancjum, za sprawą patriarchy Michała Cerulariusza, odstąpiono od tego wzoru, nadając Chrystusowi na krzyżu postać realistyczną: obnażonego, z pochyloną głową w cierniowej koronie.

SYMBOL CHRZEŚCIJAŃSTWA

kolonia    Chrześcijanie przyjęli w zasadzie wszystkie znane wcześniej formy krzyża, a każda z nich jest znakiem zbawienia przez mękę Syna Bożego. Przez wieki ukształtowała się symbolika niektórych z nich:

SYMBOL HERALDYCZNY

cwiekowy    Krzyż był godłem krucjat, a stąd - emblematem zakonów rycerskich: templariuszy, joannitów, Krzyżaków. Od symboli rycerskich przeszedł do heraldyki, która rozróżnia ponad 300 odmian krzyża. Najpopularniejsze z nich to:

Edward Wieczorek

Bibliografia

    Chalecki Marian: Znak śmierci - znak życia, mpis. Wyższe Seminarium Duchowne Towarzystwa Salezjańskiego w Łodzi 1993
    Dudziński Paweł: Alfabet heraldyczny. Diogenes, Warszawa 1997
    Janicka-Krzywda Urszula: Atrybut Patron Symbol. Oddział Akademicki PTTK Kraków 1987
    Kopaliński Władysław: Słownik mitów i tradycji kultury. PIW Warszawa 1987
    Kopaliński Władysław: Słownik symboli. Wiedza Powszechna Warszawa 1991
    Radziszewski Grzegorz: Historia i symbolika znaku krzyża, mpis. Wyższe Seminarium Duchowne Towarzystwa Salezjańskiego w Łodzi 1991

krzyze1

krzyze2

krzyze3